@ vess'oh
2024-10-24 20:03:28
Ik maak even een kleine sprong in de tijd, stichting Elzeard bespreek ik later nog ;)
Vandaag (24/10) vertrokken we bij Patsy en Els. Patsy is de meter van Tim, en hij heeft een kleine traditie om altijd bij hun langs te gaan als hij in de Ardennen fietst. Ze kochten ongeveer tien jaar geleden een wei in Marcourt, en besloten op een gegeven moment om daar te gaan wonen en een huis te bouwen. Ze hebben een bijna-passief woning, een leuke moestuin en veel fruitbomen, en op de wei staan er schapen van een zekere Eddy. Ze spreken aardig wat frans, en zijn zeer betrokken bij het sociale leven in het dorp! Niet zoals de tweede-verblijf-vlamingen die in grote getallen rust opzoeken in de Ardennen dus. We hielpen bij hun in de tuin, brandhout zagen en kappen, hooi leggen in de moestuin (ze doen geen bodembewerking! Voeren enkel hooi aan om de structuur te verbeteren en kruid tegen te werken). Daarnaast hielpen we ook met wat bomen en struiken te verplanten, en deed Tim zijn job als fietsenmaker. We aten verrukkelijk in de avond, van de heerlijke kookkunsten van Els. Een van de avonden (triggerwarning: vlees eten) was het een gerecht met vlees van een Lam, een van de diertjes die op de wei zelf geboren was en gegroeid. Tot het dus geslacht werd, en Patsy en Els er hun deeltje van kregen/kochten. Ik vond het wel een heftige ervaring om dat te eten, maar het voelde niet persé slecht. Denk ik. Al zag ik wel af en toe een Lammetje door een veld huppelen als ik met mijn ogen knipperde.
Het waren fijne dagen bij hun, maar het deed ook deugd om weer verder te gaan: gewoon op de fiets, en niet meer te hoeven socialiseren. In het begin van de dag moest ik nog even op gang komen, had wat pijn aan mijn rug van een forse beklimming zonder opgewarmd te zijn (het was ook een koude ochtend). Ook was Tim een paar keer een beetje fors (ms was het ook voor hem ochtend, kan zijn :) )waardoor ik mij even niet heel top voelde, moe en wat verdrietig, niet zo geborgen en energiek. Ik begon te twijfelen of ik wel sterk genoeg was voor deze reis, om met Tim mee te kunnen, om zonder veilige haven te zijn. Na een tijdje chieken en tobben, probeerde ik naar het landschap te kijken, en dat als veilige haven te zien. Niet zo heel makkelijk, geen vanzelfsprekende veilige haven, je moet eerst voorbij het landschap als decor, en het landschap als vluchtige voorbijgaandheid. Maar het hielp wel. De glooiingen van de Aarde, hun heuvels, de Bomen in de wind, de zachte Wolken met hun zwevende texturen, de verbaasde Koeien, het is ook wel thuis. Ik ben ook hier thuis. (Deze avond toen we begonnen te koken kwam een Reetje op bezoek, keek even heel doordringend en stoof rond ons weg. Dag Reetje; tot ziens.) Daarna overwon ik mijn obsakels en begon ik erover tegen Tim, niet gemakkelijk, maar was wel heel fijn, hij begreep het wel, luisterde wel. Zei ook dat hij zich al afvroeg of er iets was (zie je wel). Daarna voelte ik mij dus helemaal beter, en hadden we nog een zalige fietstocht. De zon kwam erdoor, het was warm, de heuvels gingen omhoog en omlaag, zoeffff. Ergens verloor ik mijn handschoenen, die had ik los op mijn bagage gelegd en was dan vertrokken. Dus: terug! Gelukkig lagen ze niet al te ver weg, ze waren pas bij een grote boebel van mijn bagage gekieperd. We fietsten uiteindelijk 67km, en stegen bijna 1000m. Echt wel de zwaarste tocht tot nu, maar fysiek voelde het al een pak minder lastig als in de eerste weken. Mischief ben ik dan toch (fysiek) sterk genoeg? We passeerden onderweg nog het meest cute (cuteste?) Bio-winkeltje ooit, een klein kamertje vol met verse groenten, waar we waterkers en eitjes en nog een brood voor morgenvroeg kochten. Nu liggen we hier in een bos naast Sovet, en gaan we morgen weer verder. Slaapwel!