@ vess'oh
2024-10-05 10:41:58
De kamer is stil, maar weinig verlicht met een grijs en duister schemerlicht. Ze zitten rond een vreemdsoortige tafel, aan het verste uiteinde ervan staat een beeld. Het beeld is niet goed zichtbaar, maar de vormen ervan geven je een krop in je keel, je maag keert om. Dit zijn de machtigste mannen op aarde. Mannen ja, geen seksistische veralgemening hier, het zijn effectief alleen mannen in deze ruimte. Voor zover het te ontwaren is in het duistere licht, zijn ze gezond, fit, alsof ze dagelijks naar de yogales en de basicfit gaan. Ze zijn serieus, ze lachen niet, er is werk te doen. Ze kennen elkaar, ook al praten ze amper. Ze praten over het weer.
Je weet dat dit geen leuke plek is. Je weet dat een lach je hier duur te staan kan komen. Hoe ben je hier terecht gekomen?
De Mannen zitten in hun glanzende stoelen van Fenolformaldehyde en Perfluoroctaanzuur, en de stilte wordt nog zwaarder. Je hebt het koud, er steekt een ijzige wind op in de kamer, een ijskoude luchtstroom.
\------------------------------------------------------------------------
Duizenden jaren hebben de kou en het ijs het mythische Antarctica vormgegeven. Dit deel van onze geliefde Biosfeer, van Patchamama, heeft nooit veel mensen gekend, de Pinguïns, de Walrussen en de Zeehonden leefden hun levens los van ons, soms vreedzaam, soms lang, soms kort en gruwelijk. Maar ze kenden hun land en ze kenden elkaar, ze wisten dat na het licht de duisternis kwam, dat de duisternis kou met zich meebracht, die soms dodelijk was, maar altijd weer plaats maakte voor een minder frisse tijd waarin ze makkelijker konden gaan jagen op de Vissen, die ze ook zeer goed kenden. Toen de eerste Mensen kwamen waren ze woordeloos. Dit waren nooit mensen van veel gebabbel geweest, anders waren ze niet tot hier geraakt, maar de aanblik van de prachtige witte glooiingen van Antarctica, de aanblik van kou en schoonheid, ongrijpbaar en gevaarlijk, maar toch zo verleidelijk, ontnam ze van alle woorden. Vol ontzag, getransformeerd keerden ze terug naar huis, al gebeurde dat niet altijd. Antarctica werd een belangrijk personage in vele heldenverhalen, in gedichten, schilderijen. Het duurde niet lang of alle Mensen hadden ervan gehoord, en velen waren in de ban van deze voor hun desolate plek.
Vol leven was Antarctica, een onmisbaar orgaan in het lichaam van onze Aarde. Ze reguleerde de oceaanstromen, waaronder de golfstroom, en zorgde voor een constantere verdeling van warmte en koude. Dankzij Antarctica waren veel van de plekken die wij Thuis noemden zoals ze waren. Alle organen van onze Aarde zorgden er samen voor dat het regende wanneer het moest regenen, dat de zon scheen wanneer we er zo op wachtten, dat het ene jaar een beetje op het andere leek en we ons Thuis voelden. Thuis in de Biosfeer.
\------------------------------------------------------------------------
Vandaag is er iets te vieren onder deze Mannen. Ze zijn erin geslaagd om een groot offer te brengen. Van een omvang die gewone mensen, zoals jij en ik niet kunnen omvatten.
Hun God is bloedig, van een zwart soort bloed, met een hoge energetische waarde. Een te hoge energetische waarde zou je kunnen zeggen, zo hoog, dat dit bloed al snel verslavend werkt, in een trance brengt. Een trance van productiviteit, efficiëntie, destructie. Een trance van macht en geld, en 'vrije' markt. Maar de 'vrije markt' is al ter dood gebracht. Geofferd, in een vorig decennium. Het zwarte bloed vroeg meer machtsconcentratie om te blijven stromen. Deze Godheid vroeg meer toewijding, meer opoffering, meer zweet en fragiele lonen. Meer pesticiden, meer deregulatie, meer privatisering, meer staatsteun voor multinational, meer belastingverlaging. Ten dienste van de 'vrije' markt. Ten dienste van de monopolie. Dit is een God van de marktdominantie, een God van de monopolies.
Jij moet dan misschien aan dat gezelschapsspel denken, dat je in een vorig leven met je familie speelde. Soms was dat nog leuk, maar even vaak eindigde het in ruzie, dat weet je nog goed. Je weet evengoed dat dít spel niet meer leuk is, al lang niet meer. Het zwarte bloed ontregelde de organen van de Aarde, opdat er nog meer zwart bloed zou moge vloeien.
De Mannen vieren in stilte. Het ijs van Antarctica is gesmolten, het offer is compleet. Hun leger aan loonarbeiders (meer zweet en fragiele lonen, zo had de God geboden) zijn begonnen aan de eerste boortorens, boorplatformen en pijpleidingen. Ze weten dat hun God blij zal zijn met dit offer, hij heeft er al zolang om gevraagd. Het duurde bijna te lang, de vrees begon te groeien. Deze Mannen zijn dan machtig, angst is hun niet onbekend. Angst is hun beste vriend, al is het geen zorgzame vriendschap. Eerder een verstikkende, voortduwende, trekkende vriendschap. Ze zijn bang dat ze niet genoeg kunnen geven. Als ze niet hard genoeg werken en de offers krimpen zal hun rijk instorten. Zullen zij instorten. Onder de zware zwarte Wraak van hun Godheid.
De God heeft beloofd dat Hij hun leugens voor iedereen zal uitspreiden als ze zijn offers niet kunnen brengen. Hij heeft gezworen hun Imperium te laten brokkelen wanneer zij niet hard genoeg werken en de vernietiging Hem niet tevreden stelt. Ze zijn bang. De ijzige wind kietelt in hun nek. Maar ze vieren, ze hebben iets te vieren.