-
@ HereTong
2024-05-13 07:55:04เมื่อเริ่มก้าวออกมา จากที่เป็นอยู่ จะเขียนเป็น longform ก็สองจิตสองใจ เพราะมันเหมือนบันทึกเล็กๆน้อยๆมากกว่า การเล่าขานอะไรและโคตรจะส่วนตัวเลย 555
แยกหมวดมาโน้ตใน คิมิโหนะโต๊ะ เอ้ย YakiHonne แล้วกัน
ผมเริ่มก้าวสู่โลกคีโตเมื่อปี 2017 อย่างที่หลายๆคนพอจะทราบว่ามันเป็นก้าวแรกอย่างชัดเจนของคีโตไทย หลังจากที่พี่หนึ่ง Ketodaddy ถางหญ้าปูทางอยู่คนเดียวในปี 2016
จากการเริ่มขีดๆเขียนๆตามความสนุก มันก็เริ่มเลยเถิดไปทำอะไรต่อมิอะไรมากมาย และโลกของผมก็แบ่งออกเป็น 2 จักรวาลอย่างไม่รู้ตัว เหมือนกับ คลาร์ก เคนท์ กับ คาลเอล
ในโลกการทำงาน ผมรู้สึกเหมือน คลาร์ก เคนท์ ด้วยธุรกิจเอเจนซี่โฆษณา ในเลเวลที่วงการเรียกว่า below the line หรือ อะไรที่ไม่ใช่การทำงานในสื่อแมสมีเดีย ยกตัวอย่างเช่น ออนไลน์ สิ่งพิมพ์ การจัดงานต่างๆ(ออกาไนซ์ ไปจนถึง อบรมสัมมนา) ดังนั้นการทรีทจากลูกค้า ไม่ต้องกังวลเลย ครีเอทีฟเอเจนซีโดนหนักขนาดไหน below the line โดนจัดหนักกว่าเป็นธรรมชาติ
ทุกการกดการบีบ ประดังเข้ามา ไม่ว่าจะราคา การเรียกแข่งขัน 10 เอา 1 หรือแม้แต่การเอางานใน level ที่ยังไม่คอขาดบาดตายในยามวิกาลมาก (เราให้เที่ยงคืนคือวิกาล ดังนั้นโปรดเข้าใจคำว่า วิกาลมาก)
ซึ่งเนื้อการทำงานเอง กับประสบการณ์ ณ วันนี้ก็ 24ปีละ ความยากความเพรชเชอร์ในเนื้องานนี่กระจอกมากๆไปแล้วเพราะมันเจอมาจะครบมุมแล้วกระมังครับกับการเสกฝุ่นผงให้เป็นพระราชวัง การอดนอน 96ชั่วโมง หลายเซ็ตต่อเดือน งานมันไม่ได้เปลี่ยนความยากเลย ทำงานมันก็ต้องหนักเป็นธรรมดา ทำมาขนาดนี้ไม่ได้กลัวงานหนักหรอกครับ เราเข้าใจว่าสาย dev ก็คงไม่ต่างกันในการอดนอน แต่ประเด็นมันไม่ใช่อยู่ที่ความหนักของงาน หากแต่เป็นความหนักของคน
ที่มันเปลี่ยนไปคือ ความคิดมุมมองของคน ใช่ครับ หมวกอีกใบนึงของผมคือเจ้าของกิจการอยู่ครึ่งนึง 24ปีที่ผ่านมานััน ผมได้เห็นความเอาเปรียบที่มากขึ้น การกดขี่ที่มากขึ้น การทรีทมนุษย์ทำงานที่แย่ลงเรื่อยๆ จนตามหาคำว่า มารยาทและกาลเทศะ ได้ยากขึ้นทุกวัน ที่อื่นไม่รู้นะครับ แต่ที่ผ่านตาผ่านความรู้สึกของผม มันเป็นเช่นนั้น เพราะตัวผมมันผ่านหลากหลายคนจนมันมีสเกลในตาไปเองของมันแล้ว รวมถึงถอดปัจจัยของตัวเอง ออกมายืนมองแบบแฟร์ๆแล้ว โลกของคนมันเปลี่ยนไปจริงๆ
ด้วยตำแหน่งที่ยืนอยู่มันทำให้เห็นว่า คลื่นความกดขี่ มันไหลลงมาจาก top to bottom จาก menagement to staffs จาก department to department จาก client to vender แล้วยังมี company to company และ regional to global อีก แต่ละคนจะมี top ที่ชี้เป็นชี้ตายชีวิตการทำงานได้ทุกคน โดนบี้ต่อๆกันมาเป็นโดมิโน บี้ในระดับน้ำตาจะเล็ดแล้วถ้าไม่ได้มา มันมองออกเลยว่า ไม่ได้หนักที่งาน มันหนักที่คนและสภาพสังคม
มันมีความรู้สึกบางอย่าง สะสมมาเรื่อยๆ
ตัวจักรวาล คาร์ก เค้นท์ ที่เห็นการบีบอัดทุกอย่างเพื่อชีวิตรอด ในขณะที่ จักรวาล คาลเอล นั้นนอกเวลางานของผม ด้วยการทำงานด้านสุขภาพ ด้านคีโต ฉลากอาหาร ทั้งวิชาการ อาหาร และขนม มันดึงพลังที่โดนกลบไปตั้งแต่ปี 2000 ออกมา ตัวผมที่เคยบินร่อนเร่ในรายการวิทยุ เว็บไซท์ อนิเมชั่น พากย์เสียง ลงเสียง งานเบื้องหลังหลายๆอย่าง มีกลุ่มคนอีกแบบที่มีมุมมองอีกแบบ
ในช่วงปี 2018-2023 เป็นช่วงเวลาที่ผมครุ่นคิดไม่เคยหยุด ผมรู้ ว่าสิ่งที่ชอบคืออะไร แต่มันยังไม่สามารถเดินเครื่องได้เต็มที่ ด้วยหลายสาเหตุประดังประเดมา รวมกับการได้รับ คุณภาพ work ชั้นเยี่ยมแย่จากผู้รับเหมาร่วมสิบราย ผลัดเปลี่ยนกันมาแสดงความไร้ซึ่ง professional ในตัวงาน จนต้องทำเองในส่วนที่ทำได้มันดีกว่า เสร็จเร็วกว่า เรียบร้อยกว่าและรักบ้านกว่า การที่ให้ใครมาเปรี้ยงๆแล้วหนีไป แต่ก็แลกมากับความเสื่อมถอยของร่างกาย ถ้าถามว่าทำไมไม่หาช่างดีๆ อันนี้แยกไปอีก article ได้เลย สรุปข้นๆได้ว่า มีแต่หามาทำไม่ได้ด้วยสารพัดปัจจัย(แน่นอนไม่นับปัจจัยด้านเงินแล้วนะ สมเหตุสมผลคือไม่ต่อจ่ายได้เลย) ที่มะเรกเกเร ก็คุมยาก คนอีกนั่นแหละ ลองนึกภาพการบังคับให้คนคุณภาพแย่มาทำงาน แล้วเราต้องคุมเขา จะบอกว่า ทฤษฎี employee พี่ลืมไปเลย เขาพร้อมชิ่งไปพร้อมมัดจำ แล้ว 3มัดจำนี่จะเท่ากับ 1 งานสมบูรณ์แล้วนะ ใครไฟแรงทางทฤษฎี อยากให้ลองคุมงานก่อสร้างดู เราเจ้าของบริษัทยังเพลิดเพลนกับการเห็นมนุษย์แบบนี้เลย อ่ะเข้าเรื่องต่อ
ประกอบกับโควิด season1 อุบัติบนโลก ใครจะว่าเลวร้ายผมก็ไม่เถียง แต่มันทำให้เกิดพลังงานบางอย่าง ที่แยก 2 จักรวาลของผมให้ชัดเจนขึ้น เหมือนพลังที่เร่งการปริแตกของมัลติเวิร์ส
รวมกับการไม่สามารถเป็นอิสระจากเวลาได้ด้วยผลกระทบจาก การบีบคั้นจากโดมิโน่อันโหยหวนของผู้คนในจักรวาล คลาร์ก เค้นท์ ถึงจะไม่ได้ลงมือทำ production เองแล้ว แต่การอยู่เป็นขวัญและช่วยตรวจทาน ก็ยังเป็นเรื่องจำเป็น หรือเห็นอะไรแบบนี้เกิดกับทีมอื่นก็สะท้อนใจ แม้ทีมงานจะไฟแรงหมุนเวียนสลับคนกันทำงานประหนึ่ง rotation football ก็ตาม ที่ผมมอง มันไม่ใช่ประเด็นเรื่องเนื้องาน เพราะงานโฆษณามันถึกมาแต่ไหนแต่ไร หากแต่เป็นแนวความคิดของคนในระบบมากกว่า ที่ผมเห็นกราฟอะไรบางอย่าง
จนเพิ่งมารู้นิยามว่าไอ้ปี 2017 ที่ค้นคว้าเรื่องคีโต ความตอแหลของการอัดคาร์บ เบื้องหลังวิจัยสมัยก่อนมาจนถึงฉลากเล่ห์ในร้านสะดวกซื้อ มันคือ fiat food fiat health อ่อ เขาเรียกมันว่า fiat system เพิ่งเรียกนิยามมันได้ก็ไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้เอง หาชื่อเรียกอยู่นาน
และเมื่อมีแต่เรื่องจำเป็นที่ต้องทำ การเอาหลักทฤษฎีที่ว่า “ทำงานที่ต้องทำเพื่อเอาเงินมาทำงานที่อยากทำ” มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผมแฮะ เพราะวงการโฆษณา agency เล็กๆ การได้เงินมามันแลกกับทรัพยากรที่มีค่าที่เรียกว่า เวลา ไปจนเกือบจะหมดวัน แถมรู้สึกว่าเราไม่ได้ควบคุมการใช้เวลาเองเลย เพราะถ้าจะชิงเวลาคืนมา มันมีคำว่า คนข้างหลัง ทีมงาน ซัพพลายเออร์ ครอบครัวพวกเขา มาแปะติดอยู่เป็นกระดองเต่าเลย ใช่ครับ นึกภาพผู้เฒ่าเต่าดู ลองใช้ empathy ส่องดูจะรู้ว่า คำว่า มีเวลา 24 ชั่วโมงเท่ากัน อยู๋ที่ใครบริหารยังไงนั้น มันใช้ไม่ได้ทุกกรณี โดยเฉพาะใครที่ยังมีหนอกกระดองเต่าข้างหลัง
โลกตอนนี้มันไม่ได้ใช้ผลงาน ความงานดี ความพัฒนา skill ตัวเองจนคนยอมรับ ว่าจะต้องมาจ้างเรา เพราะมีคนอีกมากที่มัน duplicate ทักษะได้เหมือนเราแทบจะสำเนาถูกต้อง จะไม่ถูกต้องก็ตรงราคาที่ต่างกัน หรือแม้แต่ทักษะผลงานแย่กว่าเรา แต่ได้งานไปเพราะเหตุผลอื่นก็มีมหาศาล ถัดจากเราเน่นอนว่ามีอีกเป็นพันเป็นหมื่นบริษัทที่พร้อมเสียบ มิติมันมีหลากหลาย จนการแก้ปัญหาพวกนี้ไม่ได้เป็นไบนารี แต่เป็นสเปคตรัม ต่างหาก นึกถึงคนทำคุ้กกี้ได้หน้าตาเหมือนกันเป๊ะ 10 คน รุมแย่งกันมาแลกกับ ลูกแก้วทีมีแค่ 1 ลูก คนถือลูกแก้วอาจะไม่ได้เลือกเจ้าที่ อร่อยและสวย สวยแต่ไม่อร่อย อร่อยแต่ไม่สวยเขาอาจเลือก ไม่อร่อยไม่สวย เลยด้วยซ้ำ เพราะเขาอาจเลือกเจ้าที่เขารู้จักแทนเสียนี่ ใช่ครับ สเปคตรัม
และยิ่งโฆษณา เทียบได้กับอาหารตามสั่งด้วยซ้ำ มันยิ่งกว่าคุ้กกี้ทำแล้วเร่ขายให้รสชาติพิสูจน์ตัวเอง เราคิดสวยงามแต่โลกอาจไม่สวยงามแบบนั้น
มันก็เลยตกช่องที่ว่า มากครั้งที่ต้องทำในสิ่งที่เลือกไม่ได้ เพื่อคนอื่นๆข้างหลัง ด้วยประสบการณ์ชีวิต มันเข้าใจและแยกได้ระหว่างความรำคาญกับความรับผิดชอบความจำเป็น ไอ้ข้อแรกชิลแล้ว 24ปี กับความรำคาญที่ไม่เคยดีขึ้น5555 ส่วนอีกข้อนั้น แค่ในช่วงหลังนั้นเกิดคิดได้ว่า เอ๊ะ เราเลือกใส่กระดองไว้เองนี่หว่า
solution ที่ผมเลือก จึงต้องเป็นการหักดิบ ตัดออกไปเลย เริ่มที่ครึ่งนึงก่อน 4วันต่อสัปดาห์ เพื่อทำ landing ให้คนที่เหลืออยู่ แต่มันก็เป็นครึ่งนึงที่มีกำหนดเวลาสั้นพอสมควร แต่ถ้าไม่ตัดสินใจจะตัด มันก็จะไม่ได้เริ่มเสียที เพราะเรายอมรับข้อด้อยในตัวอย่างนึงว่า เราไม่กล้าพอที่จะปล่อยมือให้ใครเขารับผิดชอบชีวิตตัวเอง ไปคิดว่าเขาจะกระทบจากการไม่มีเรา จนลืมไปว่า เราเองนี่แหละกำลังไม่รับผิดชอบชีวิตตัวเอง เห้ย เราต้องเป็น คาลเอล ที่มาเซฟอิสรภาพของตัวเอง ให้โบยบินอย่างที่เราเลือกสิฟระ จะรอให้พร้อม มันไม่มีวันพร้อมอ่ะ อายุจะทำให้ความพร้อมลดลงเรื่อยๆ
ดังนั้นสิ่งที่ได้กลับมาคือ เวลา
พอมีเวลาเป็นของตัวเอง เลือกเองว่าจะทำอะไรกับเวลานั้น พลังการทำงานก็มากขึ้น ประสิทธิภาพมากขึ้น ถึงแต่ละวันจะเหลือเวลาน้อยเหมือนเดิม นอนน้อยเหมือนเดิม แต่ความตื่นตัวที่จะกระโดดขึ้นมาทำอะไรมันก็มากขึ้น ใช่ครับ โงกุนกับคุริริน ตอนถอดกระดองครั้งแรกนี่ กระโดดสูงเท่าตึก 2ชั้นเลย
เวลา ที่เรารู้ว่าเป็นของเรา มันหอมนะ หลังจากนี้จะเหม็นหรือเปล่า ขึ้นอยู่กับก้าวต่อไปละ ว่าจะไปเหยียบอะไรไหม
ไม่รู้หรอกนะ ก็ตอบยากเรื่องอนาคตว่าจะเป็นยังไง แต่ก็ต้องวางแผนให้ดีเหมือนที่ผ่านมา อย่าลืมจนบินไปอย่างไร้ทิศทาง ตอนนี้ก็กำลังขับเคลื่อนไปด้วยสัญชาติญาณ ถามว่าเสียวไหม เสียวค่ะ 55555 มันคือความเสี่ยง ที่ผ่านการตรึกตรองตกตะกอนมาดีแล้ว
ปัจจัยนึงที่ผมเลือกแบบนี้ อาจเป็นเพราะผมไม่มีลูก และนิยมการใช้ชีวิตให้มันพอดี การพลิกอะไรตอนจะอายุ 50อยู่รอมร่อนี่ ไม่รู้สินะ ภาษาคนทำโชว์ เขาคงจะบอกว่า break the legs แหละ
ดีเดย์ไปเมื่อ 1 พฤษภาคม 2567 และจะหมดอีกครึ่งนึงในวันที่ 31 กรกฎาคม 2567
หลังจากนั้น บานาน่าโบ๊ต จะออกจากฝั่ง ขอให้มีสุขสวัสดิ์
บันทึกเพื่อให้ตัวเองพึงระวัง
pirateketo #siamstr