-
@ vess'oh
2024-11-20 21:41:43Ik vertrok eergisteren bij Guillaume en Alice. Ik had niet de tijd om dit af te schrijven, ik werd onderbroken ik weet niet meer waardoor. Dus de dag voor eergisteren vertrok ik bij Guillaume en Alice. Over mijn verblijf daar zal ik later schrijven. Het is ondertussen half 11, 20 november, een maand voor het einde van de Herfst. Ik zit op de trein richting Gent, met fiets en al. Deze reis, of deze etappe van de reis is over. Binnen een uurtje toch. Dan ga ik lekker naar mijn eigen bed, en slaap ik een goeie warme nacht. Het gaat vreemd zijn om weer alleen in een kamer van steen te slapen, al is dat eigenlijk altijd vreemd. Ik ga proberen daar genoeg tijd voor mezelf te pakken, en de dingen die ik geleerd heb niet te vergeten. Ik ga schrijven en voelen ipv te vluchten in Schermtijd. Want ik kan mijn gewoontes veranderen!
Maar nu dus, de laatste dagen van de tocht. Zondag vertrok ik, het was moeilijk afscheid te nemen, ik vind afscheid eigenlijk altijd moeilijk. Maar het is goed om in beweging te blijven, daar ben ik zeker van. Het was dus tijd om te vertrekken, ook omdat ik voelde dat de allergie van het stof (verbouwingen) en de kat mij aan het uitputten was. Tegen dat ik eindelijk op de fiets zat was het al middag, Tim had mij op het laatste nog geholpen om een een verloren bout te kunnen vervangen, mijn zijn daadkracht en improvisatietalent. Het was een mooie fietstocht die dag, en ik heb er zeer van genoten om alleen te fietsen. Ik reed eerst een paar keer mis, en kwam toen bij de bakker aan waar ik baguettes kocht en mijn telefoon liet opladen. Ik dacht veel na, in ontspannen toestand, waarbij ik echt voelde dat ik aan het verwerken was. Soms had ik de neiging om mijn gedachten te proberen onderdrukken, om meer op te letten op de omgeving. Mar onderdrukken is niet leuk, dus probeerde ik gewoon een beetje af te wisselen tussen wegdromen en aandachtig zijn. Dat werkte! Ik schreef zelfs een beetje tijdens de pauzes, wat ik ook heel leuk vond. Op een ander moment wou ik een gedachte of drie echt wel vastleggen tijdens het fietsen, en maakte ik een voice-opname. Eigenlijk was dat ook best leuk :), om zo tegen jezelf te babbelen en weten dat je het binnen onbepaalde tijd weer zal kunnen horen.
Een van mijn pauzes was in een klein associatief cafeetje, dat vroeger een station was (het fietspad was een oud treinspoor, prachtig en rustig fietsen verzekerd!). Ik kocht wat nootjes en dronk een warme choco. Toen ik buitenkwam regende een beetje, en stond de zon laag, zodat het licht geel oranje goud was. Toen ik mij omdraaide zag ik zelfs een regenboog. Toen, en op meerdere momenten, voelde ik echt kriebels in mijn buik voor het landschap en alles dat erbij hoorde. Echt een soort vreugde van samenzijn! Het landschap, de mooie Bocage, en ik.
In de avond kwam ik toe in Caen, het was al donker, en ik had echt een sciencefiction gevoel bij het toekomen in de Woonplaats van de Mens, na de lange tocht door de velden en bossen. De Mens, met zijn gebouwen van Steen, met zijn wegen en drukke verplaatsingen, zijn vele lichtjes. Het voelde vreemd en vertrouwd. Snap je wat ik bedoel? Ik sliep die nacht bij Ilan en zijn familie, Ilan is een jonge low-tech ingenieur die zijn eigen brood bakt en van techno houdt. Echt een top kerel. Ik voelde me goed op mijn gemak daar, en heb veel in het frans gebabbeld!!
