@ vess'oh
2024-10-23 20:28:38
Het is al een hele tijd geleden dat ik nog eens een blogpost heb gemaakt, mijn excuses hiervoor. Het is nog niet zo eenvoudig om een rustig moment te vinden en daar dan ook het initiatief te verzamelen om te beginnen schrijven. We zijn ondertussen alweer wat opgeschoten, richting het zuiden. Het voelt ook al zo, de laatste dagen is het prachtig weer, een heerlijk zonnetje! Gisteren had ik zelfs al te warm! Maar ik ben hmm redelijk zeker dat het niet ligt aan onze zeer zuidelijke positie (de Ardennen), maar gewoon aan geluk met het weer. Denk je niet?
Ik maak even een recap van wat er allemaal gebeurd is sinds de vorige keer, dan zijn jullie weer op de hoogte. Of toch voor degene die niet ondertussen stiekem Tim zijn blog hebben gelezen, want daar zijn er actuelere updates te vinden. Tim is een gedisciplineerd en trouwe blogger, niet zoals mijn getruntel en uitgestel. Dus na de fameuze vrijdag waarin we houtverbindingen leerden maken, kwam de werkdag op het Abtshof. We hielpen eerst met Pieter en Evelien in de tuin: winterwortels en patatten oogsten! De Woelratten zouden er anders spoedig aan beginnen, eigenlijk waren ze al begonnen. Dus de wortels moesten uit de grond, om dan ingekuild in de kelder gezet te worden (dat zouden we uiteindelijk maandag doen). We probeerden ook zoveel mogelijk kruid weg te halen (niet on, gewoon kruid, veel eetbaar, sommigen medicinaal, maar ook in de weg van de zo gewenste groentjes!) (er stond zelfs oregano tussen!). Vele wortels en aardappels kwamen beschadigd uit te grond, die hielden we apart omdat ze niet meer bewaard konden worden. Daar aten we dan de komende 4 dagen van. Telkens op een andere wijze: aardappelpuree met wortels, patatjes met wortels in de oven, in de pan gebakken worteltjes... Na het oogsten en wieden kwam Pieter af met een freesmachien: om de bovenste tien centimeter helemaal los te werken en om te woelen. Dat was een vreselijke dieselduivel, lawaai, stank, doodsangst voor de freesmessen (met een eerste keer zo een machien te gebruiken komen er natuurlijk ook gruwelverhalen, dan pas je beter op), maar wel een coole ervaring! Zo lag de Bodem los voor de tere spinazieplantjes. Evelien wou liever niet frezen, omdat de bodemstructuur op lange termijn minder goed wordt, dus deden we bepaalde stukken wel en andere niet. Daarna gingen we helpen binnen: ramen sappen. Blijkbaar een ander woord voor in-oliën :). Wel een leuk werkje, zorgzaam voor het hout, zachtjes met de borstel heen en weer.
Zondag rustdag! Iedereen gaan stemmen, wij niets te doen. Ik heb dan maar de tijd genomen een beetje te lezen in The Flowering Wand (zeer goed boek, "Rewilding the sacred masculine"), en een paar brieven te schrijven en te versturen via mail. Daarna ging ik Tim vergezellen, die naarstig in de weer was in het houtatelier. Onze 'introductiecursus' had als eindwerk het maken van een rek met houtverbindingen, dus dan moest dat af geraken! Tim ging daar echt hard in: uiteindelijk heeft hij maandagavond tot 1u 's nachts doorgewerkt! Zotte kerel, respect. Na het houtatelier-werk, en avondeten, gingen Tim en Teo nog naar de Kat, een traditioneel dorpscafé om de hoek. Daar leerden ze de lokale bevolking wat kennen, keken ze een dartswedstrijd, en babbelden er gretig op los. Ik was ondertussen al naar bed, natuurlijk. De dagen erna werkten we ook verder aan onze kast, daar kwam wel wat bij kijken! Het was ook nooit heel gemakkelijk om allemaal op elkaar afgestemd te zijn, en te begrijpen wat de andere juist bedoelt bij besprekingen over hoe in godsnaam we dat aanpakken. Maar uiteindelijk zijn we allemaal wel heel trots op het resultaat, en hij is al in gebruik :)). Jakob was ondertussen bezig met parket te leggen in de toekomstige woning van Pieter en Kim. Toen de stagiair weg was, mocht ik vervang-stagair spelen. Leuk! Parket leggen is uiteindelijk helemaal niet zo moeilijk, al is het soms wat gepruts. Of, Jakob heeft het gewoon heel goed uitgelegd, waardoor ik er snel mee weg was. Jakob was de echte held van onze week bij het Abtshof, met zoveel geduld en enthousiasme heeft hij ons echt een beetje in zijn vak geïntroduceerd. Hij was ook zeer gelukkig dat wij enthousiast waren, en zei dat we zeker terug mochten komen om meer te leren en te helpen. Klinkt niet slecht :)
Helemaal op het einde van de laatste dag vroeg Pieter of we nog konden helpen iets te dragen. Zware steen was dat! Ik stond aan de buitenkant, en met mijn lange benen kwam er natuurlijk veel gewicht op mij. Te zwaar! Dat was niet goed voor mijn rug, en dat heb ik de dag erna nog sterk gevoeld bij het fietsen. Het is wel wat lastig met die rug, ik hoop dat die na verloop van tijd toch terug wat sterker wordt. Ik heb niet al te veel pijn, maar voel wel snel als iets niet goed is. Opzich niet slecht, maar ik wil ook wel gewoon eens kunnen meehelpen en meewerken zonder dat die rug lastig doet. We zullen zien!
Ondertussen heb ik ook van Bien toestemming gekregen om haar prachtige schriften over het Wondelbos hier te delen, ik deel een fragment dat mij roerde.
"Een veldje met uitdovende zomerbloemen, een moerassig stukje land. Goud. Goud. Het veldje en mij omringend: Esdoorns. Groot en torenend, alwetend. Wilgen, bos en schiet en treur, die wiegden in de zachte wind. Sommigen sterk en doorleefd, anderen nog maar net omhooggeschoten maar toch al zoveel wijzer dan ik.
Ik herinner
Ik herinner me hoe ik tussen de Japanse Duizendknoop (die ondeugende doorzetter!!) wandelde ik haar daar zag. Een kloeke moeder. Grootvader van al wat leeft. Een Eik die daar zomaar stond. Hij maakte geen Eikels wat ik gek vond, want de andere Eiken doen dat wel dit jaar. Maar misschien wist deze Eik al wat er zou komen. Misschien had zij de toekomst gevoeld in haar mycelium-gebonden wortels, in their worldly, buried lungs.
Maybe this Oaktree knew that their everlasting cyclic time would soon be brutally destroyed by powers beyond her.
I remember looking for other Oaks. En ja hoor, een beetje verder stonden nog twee grote exemplaren. Ik vroeg de Mensen of deze drie de enige Eiken waren en zij beaamden dat. Maar Leven meet je niet volgens tijd. Tussen verschillende Grassen en ander Wild, stonden op sommigen plekken kleine stekken Eikjes, nog maar net verbonden met de Aarde.
Ik herinner"
Langzaam aan haal ik de achterstand in hé, nu nog maar een week.
Liefs
PS: blog van Tim [hier](https://timscyclethoughts.blogspot.com)! :))